Miałem okazję być dotychczas na trzech otwartych spotkaniach z politykami. Bardzo dawno temu był to Kornel Morawiecki a mniej dawno temu Janusz Korwin Mikke. Z tych obydwóch spotkań wyszedłem sporo przed ich zakończeniem się. Nic ciekawego, nowego nie słyszałem z ich ust a dodatkowo do dłuższego pozostania zniechęcały spore ilości jakiś nawiedzeńców, chyba nawet chorych psychicznie, którzy zajmowali czas angażując bohaterów spotkania w odpowiedzi na jakieś zwidy.
Tamto doświadczenie powodowało, że z poważną obawą jechałem na dzisiejsze spotkanie w Katowicach z Januszem Palikotem. Jednak tym razem zostałem do końca.
W roku 1980 byłem zbyt młodym, aby brać udział w budowaniu Solidarności, ale jestem pewien, że atmosfera w czasie ówczesnych zebrań była przynajmniej bardzo podobna do tej, jaką widziałem dzisiaj. Zabrzmi to zapewne patetycznie, ale na głowami ściśniętych rzeczywiście czuło się jutrzenkę swobody. Swobody od tego wszystkiego na zewnątrz, co dobrowolnie przygnało do tej sali ludzi w wieku od gimnazjalnego po emerytalny.
Mając 45 lat, ma się niestety dosyć doświadczenia życiowego, aby nie być tak do końca pewnym jaki rzeczywisty cel przyświeca panu Januszowi Palikotowi, gdy chce budować to co buduje. Nie wiem, czy jest w tym tylko jego osobista pasja, czy też kalkulacja polityczna szerszego grona. Postanowiłem jednak wziąć w tym udział, aby po pierwsze nie stać i krytykować z boku, a po drugie jest coś takiego jak nadzieja, która też domaga się dania jej szansy.
Komentarze